Amanda była zagubiona i kierowana ciekawością, gdy obróciła się, by stanąć twarzą w twarz z ekranem za nią. Nie mogła do końca zrozumieć, co robi jej przyjaciółka Anna, ani co próbują jej zademonstrować. Niezwykłość tego wszystkiego zdecydowanie odciągała ją od problemów, zajmując jej myśli i zapewniając na chwilę tak potrzebną ucieczkę.
Wpatrywała się w ekran. Patrzyła, jak zbliżają się do jakiegoś domu, strach ogarnął ją, gdy rozpoznała go jako swój własny. Każda cząsteczka jej istoty była przyciśnięta do wyświetlacza, czekając z trwogą na to, co będzie dalej. Z każdą mijającą bolesną sekundą serce jej się zaciskało, a dłonie wilgotniały od potu, gdy obraz strachu malował się na jej oczach.