Przez resztę lotu siedzenie za Carlem pozostawało nieruchome. Nie było więcej kopnięć. Matka i jej syn siedzieli cicho, ich wcześniejsza brawura została stłumiona przez zimny plusk rzeczywistości. Carl odchylił się do tyłu, a na jego ustach zagościł mały uśmiech.
Gdy samolot zaczął opadać, Carl wyjrzał przez okno, czując satysfakcję. Jego niekonwencjonalna metoda zdołała powstrzymać nieustanne kopanie i nauczyła tę niegrzeczną matkę i syna lekcji, której szybko nie zapomną. Mimo to, gdy patrzył na chmury dryfujące poniżej, wkradła się nutka niepokoju. Czy nie posunął się za daleko? Jego zemsta, choć skuteczna, wyraźnie zakłóciła lot i zdenerwowała innych pasażerów.