Z trudem starał się zachować spokój, a jego umysł szalał od ripost. Ale przypomniał sobie radę, którą właśnie otrzymał i z ogromnym wysiłkiem postanowił milczeć, skupiając całą swoją energię na uspokojeniu postrzępionych nerwów. Ale wtedy znowu zaczęło się kopanie…
Carl wziął głęboki oddech, gdy poczuł kolejne kopnięcie w siedzenie. Wiedział, że musi poradzić sobie z tą sytuacją spokojnie, zarówno dla własnego spokoju, jak i dla innych pasażerów. Odwrócił się, spojrzał na młodego chłopaka i uśmiechnął się do niego łagodnie. „Hej kolego, mógłbyś przestać kopać moje siedzenie? To sprawia, że trudno mi się zrelaksować” – powiedział przyjaznym tonem.