Jego nadzieja była jednak krótkotrwała. Kopanie zostało wznowione, a każde uderzenie o siedzenie było bardziej celowe niż wcześniej. Zirytowany Carl odwrócił się ponownie, tym razem kierując swoją prośbę do matki chłopca ze stanowczością zabarwioną jego rosnącą złością. „Przepraszam, czy mogłaby pani sprawić, by pani syn przestał kopać moje siedzenie? To bardzo niepokojące.”
Kobieta w końcu podniosła wzrok znad swojego czasopisma, z wyrazem lekkiej irytacji. „Dzieci będą dziećmi – wzruszyła ramionami, a jej głos był lekceważący. „On po prostu stara się zająć czymś podczas długiego lotu”.