W końcu wyrywając się z zamrożonego stanu, Lena uświadomiła sobie swoje otoczenie – ludzi wpatrujących się w nią, jej koleżankę Cassandrę wyglądającą na lekko rozgniewaną i rozlaną wszędzie kawę. Poczuła się zakłopotana, zdezorientowana i zraniona, ogarnął ją wir emocji. Wiedziała tylko, że musi się stamtąd wydostać.
Szybko więc przecisnęła się przez przejście i nic nie mówiąc, pospieszyła z powrotem do kuchni. Tam wreszcie mogła znów odetchnąć.
Nie minęło wiele czasu, gdy ciszę jej umysłu przerwał głośny krzyk jej koleżanki, Cassandry. „Co to było?!” spojrzała gniewnie na Lenę. „Właśnie dlatego ostrzegałam cię, żebyś nie wracała tak szybko do pracy, Lena. Potrzebujesz odpoczynku, nie jesteś gotowa do pracy!”