Cindy przystąpiła do działania, zbierając w pośpiechu stertę porzuconych pudeł, aby zamaskować dziurę w ścianie. Serce jej waliło, gdy upewniała się, że prowizoryczna osłona pozostanie niezauważona, przynajmniej na razie. Nie przeszło jej przez myśl, żeby przyznać się szefowi do tej wpadki.
Korzystając z tej niespodziewanej okazji, by wymknąć się niezauważona, Cindy wiedziała, że jej zmiana już dawno się skończyła, a jej szef prawdopodobnie założył, że już wyszła. Szybko chwyciła swoją torbę i zaczęła ukradkiem uciekać w kierunku wyjścia. Adrenalina buzowała w jej żyłach, gdy sprawnie poruszała się po restauracyjnym labiryncie. Jej tempo było przemyślane – musiała być szybka, ale nie na tyle, żeby wzbudzić podejrzenia.
Gdy Cindy zbliżała się do wyjścia, dreszczyk emocji związany z jej rychłą ucieczką wzrastał. Mogła niemal poczuć smak wolności, która czekała na nią tuż za drzwiami.