„Thomas, Thomas! Słyszysz nas? Obudź się!” ponaglali go. Liam szybko poinformował pielęgniarkę o sytuacji, a ona pospieszyła do pokoju, aby sprawdzić Olivera, mając nadzieję, że naprawdę się obudził.
Ale nic się nie wydarzyło… Ciężar rozczarowania Liama był wyczuwalny, niemal namacalny w cichym pokoju. Każda część jego ciała pulsowała oczekiwaniem, wiarą, nadzieją, że jego brat w końcu ocknął się z przedłużającego się snu. Ale cisza, rozciągająca się jak niekończąca się pustka, sugerowała, że mogło to być okrutne złudzenie. Z ciężkim westchnieniem, Liam opadł na krzesło obok łóżka, jego serce było ciężkie. Wymamrotał przeprosiny do rodziców, z żalem w głosie, że nieumyślnie dał im fałszywą nadzieję. Ale potem…