Nagle, jakby w odpowiedzi na cichą modlitwę, oczy Olivera delikatnie się rozchyliły. Liamowi wydawało się, że czas się zatrzymał, a jego serce zawisło w mieszaninie radości i niedowierzania. Dziesięć lat, a teraz te znajome oczy patrzyły na niego. Fala emocji była zbyt silna; Liam i jego rodzice zalali się łzami. W ciągu kilku minut lekarze i pielęgniarki potwierdzili, że stan Olivera jest stabilny. Delikatnie zasugerowali, aby dać mu trochę bardzo potrzebnego odpoczynku po cudownym przebudzeniu.
Chociaż Oliver był wyraźnie zaspany i starał się utrzymać otwarte oczy, udało mu się to. Kiedy w końcu rozpoznał swojego brata i rodziców, na jego ustach pojawił się nikły uśmiech. Wszyscy zbliżyli się do niego, obejmując go delikatnie. Po prostu patrzyli mu w oczy, słowa były zbędne w tej głębokiej chwili.