W miarę upływu dni, zmartwienia Juliana i Jennifer nasilały się. Ich niegdyś czuły i łagodny kot, Whiskers, przekształcił się w nieustępliwego stróża, nigdy nie oddalającego się od małej Lily. Niesamowite dźwięki nie ustawały, a Whiskersowi towarzyszyła niezachwiana fiksacja na konkretnym rogu pokoju. Monitor dziecka uchwycił to wszystko, zapewniając nawiedzony obraz niezachwianej czujności Whiskersa przez całą noc.
Pewnego wieczoru ich rosnące obawy osiągnęły punkt krytyczny. Kierowani ciekawością i potrzebą odpowiedzi, podjęli stanowczą decyzję o stawieniu czoła tajemnicy. Postanowili odkryć prawdę kryjącą się za dziwnymi zdarzeniami, które miały miejsce w pokoju dziecięcym.
Czekając do zmroku, wrócili do pokoju dziecka, znajdując Whiskersa ponownie stacjonującego w tym samym miejscu, jego wzrok utkwiony w enigmatycznym rogu. Z determinacją podeszli do rogu, szukając jakiejkolwiek wskazówki, która mogłaby rzucić światło na agresywne zachowanie Whiskersa. Gdy zagłębiali się w śledztwo, Whiskers warczał zaciekle, ale nie ustępował.
Przeszukiwali okolicę, ich nadzieja słabła, aż nagle coś przykuło ich uwagę, powodując przyspieszone bicie serca.