Oczy Tiny rozszerzyły się ze zdziwienia. Zachowanie wilka tak bardzo odbiegało od agresywnej postawy, jaką początkowo prezentował. Wyglądało to tak, jakby ją zapraszał, zachęcał do pójścia za nim. W jego spojrzeniu była inteligencja, cicha komunikacja, która była zarówno zdumiewająca, jak i tajemnicza.
Ignorując gorączkowe protesty policjantów, Tina zrobiła niepewny krok w stronę wilka. „Jeden z funkcjonariuszy krzyknął z paniką w głosie. Intuicja Tiny podpowiadała jej jednak, że wilk nie ma złych zamiarów. Podniosła rękę do funkcjonariuszy, dając im znak, by się nie ruszali. „Zaufaj mi – powiedziała spokojnym, ale stanowczym głosem.