Odpowiedź Petera odbiła się echem od studni: „Mam! Nadchodzi pierwszy!” Katie patrzyła z zapartym tchem, jak małe futrzaste stworzenie wyłania się z ciemności, trzymane delikatnie w rękach Petera. Stworzył on prowizoryczną procę ze swojej kurtki, aby je unieść. Gdy Peter podszedł bliżej, Katie sięgnęła w dół i podniosła przestraszone zwierzę w bezpieczne miejsce.
„Nic ci nie jest, mały – wyszeptała. Katie stworzyła ciepłe, miękkie miejsce, w którym zwierzęta mogły dojść do siebie. Jedno po drugim, kolejne wyłaniały się ze studni, gdy Peter zjeżdżał po linie. Za każdym razem, gdy Peter się wspinał, napinając mięśnie, Katie szarpały się nerwy. Ale lina trzymała się mocno. Z każdym uratowanym stworzeniem Katie odczuwała ulgę.