Musiał mieć pewność. Musiał stawić czoła tej niewiarygodnej rzeczywistości. Jack subtelnie poprawił czapkę pilota i wziął głęboki oddech, a jego serce przyspieszyło z mieszaniną strachu i oczekiwania. Musiał dowiedzieć się prawdy.
Z chwiejną determinacją gwałtownie wstał ze swojego miejsca w kokpicie. przepraszam na chwilę – powiedział do drugiego pilota, ale jego słowa ucichły, gdy skierował się w stronę kabiny, a jego oczy skupiły się na niej. Z każdym krokiem obraz stawał się wyraźniejszy, ale niemożliwość sytuacji przyćmiła jego wiarę. I nagle stanął obok niej..