Emily pospiesznie wstała i rozejrzała się w poszukiwaniu oznak życia wokół siebie, ale plaża była cicha, zbyt cicha. Ziarenka złotego piasku przylgnęły do jej skóry, a każde z nich wbiło się w jej ciało jak miniaturowe piętno. „Helloooo?” krzyknęła, ale jej głos był zabarwiony smutkiem. Czym było to dziwne uczucie, które ją ogarnęło? I dlaczego nie mogła sobie niczego przypomnieć?
Panika ogarnęła Emily, która desperacko próbowała przypomnieć sobie, co się dzieje. Ale bezskutecznie – jej pamięć była pusta. Czuła się prawie tak, jakby poddano ją praniu mózgu. Jedynym fragmentem wspomnień, którego mogła się uczepić, było popołudniowe wyjście na plażę.