Oczy Olivera spoglądały przez wizjer aparatu, pstrykając zdjęcia z gracją maestro dyrygującego symfonią. Każde kliknięcie uchwyciło śmiech, miłość i błyszczące szczegóły miejsca ślubu. „Idealnie” – pomyślał, czując znajomą satysfakcję z uchwycenia właściwych momentów.
Następnie wykonał zbliżenie pary młodej – pozornie zwyczajne ujęcie. Ale kiedy przeglądał zdjęcie, coś przykuło jego uwagę. Było tak subtelne, a jednocześnie tak rażąco nie na miejscu. Poczuł przyspieszone bicie serca. Maskując swoją reakcję wyćwiczonym uśmiechem, opuścił aparat i udał, że dostosowuje ustawienia.