Ocierając łzy, Derrick skinął głową, a oczy piekły go z żalu. Zaplanował eutanazję Rusty’ego na następny dzień, przekonany, że nie miał innego wyboru. Mimo to dręczyło go poczucie winy. Rusty zasługiwał na szansę, choćby najmniejszą. Derrick pochylił się, przyciskając czoło do czoła Rusty’ego, przysięgając, że spróbuje ostatni raz.
Wszedł w pochmurne popołudnie, serce mu waliło. Z telefonem w ręku zadzwonił do rodziny i przyjaciół, błagając o jakąkolwiek kwotę. Każdy telefon przynosił tę samą przygnębiającą odpowiedź: milczenie lub grzecznie zamaskowane „nie” Nadzieja była cienka jak papier, rozwiewała się z każdym dzwonkiem, który pozostawał bez odpowiedzi.