Myśli Tuli krążyły szybciej niż jej oddech był w stanie je złapać. Przytuliła się do szpitalnego koca, jakby mógł ją podtrzymać. To nie był rak – nie ta cisza, ta niejasność. Było gorzej. Nikt nie chciał powiedzieć słowa. Nikt nie patrzył jej w oczy. Ich powściągliwość nie była już profesjonalna – była okrutna.
Przyjęli ją „na obserwację”, jakby była formacją chmur, którą czekali sklasyfikować. Testy przychodziły falami. Pobierano płyny. Pikające monitory. Każda odpowiedź rodziła tylko więcej pytań. Ale kiedy pytała – naprawdę pytała – spotykała się z ciszą, która nie wynikała z niewiedzy, ale z wyboru, by nie mówić.