Gdy tłum nadal rozkoszował się uroczystościami, Oliver wiedział, że nie może dłużej na to pozwolić. Wziął głęboki oddech i delikatnie dotknął ramienia Anny, odciągając ją od uroczystości do cichego kąta. „Anna, naprawdę musimy porozmawiać – powiedział, a w jego głosie słychać było naglącą potrzebę, której nie można było zignorować.
Anna spojrzała na niego, jej oczy były szeroko otwarte i uważne, a śmiech sprzed kilku chwil został zastąpiony poważnym wyrazem twarzy. „Co się dzieje, Oliverze? – zapytała.