Anna stała przy oknie, jej sylwetka obramowana wieczornym światłem tworzyła eteryczne tableau. Wyglądała na pogrążoną w myślach, wpatrując się w niebo. Może myślała o wielkich rzeczach, a może po prostu o swoim nowym życiu jako mężatka.
Serce Olivera waliło mu w piersi jak bęben niezsynchronizowany z resztą świata. Pokój wydawał się zarówno przepastny, jak i klaustrofobiczny, gdy zrobił chwiejny krok do przodu. Jego głos drżał, gdy przerwał ciszę: „Anno, mogę cię prosić na chwilę? Jest coś, co muszę ci powiedzieć