Usiadł przy biurku, plecy bolały go od wielogodzinnego stania i poruszania się. W pokoju panowała dziwna cisza, z wyjątkiem szumu jarzeniówek. Nathan przeciągnął się, próbując otrząsnąć się ze zmęczenia. To była kolejna noc, kolejna runda czekania.
Służba w kostnicy nie była skomplikowana. Siedziałeś, czekałeś i byłeś gotowy, gdy ktoś potrzebował sprzętu lub gdy pojawiło się nowe ciało. Na razie nie było nic do roboty poza powolnym obserwowaniem zegara. Nathan westchnął, zapadając się głębiej w fotel, a jego powieki stały się ciężkie.