Ponieważ większość krajowego budżetu przeznaczana jest na wojsko, niewiele pozostaje na projekty obywatelskie. Zwykli obywatele ponoszą ciężar tej nierównowagi; ich codzienny trud jest świadectwem priorytetów państwa.
W przypadku dłuższych podróży samochody są rzadkością. Państwo kieruje ludzi do autobusów lub pociągów, bacznie obserwując ich ruchy. Jest to system, który zapewnia, że wszyscy podróżują pod czujnym okiem reżimu.