W wyciszonym pokoju, gdy Liam obnażył swoją duszę, dostrzegł słaby cień ruchu. Wmawiał sobie, że to wymysł emocji, być może sztuczka jego zapłakanych oczu. Ale kiedy zanurzył się z powrotem w swoją opowieść, znowu tam było – to słabe poruszenie. Zamrugał szybko, usuwając mgłę z oczu, próbując zaufać własnym zmysłom. A potem, gdy mgła się podniosła, szept nadziei połaskotał jego umysł – nadziei, którą tłumił przez dekadę..
Serce Liama przyspieszyło, niedowierzanie zalało każdą jego myśl. Czy to działo się naprawdę? Panika i nadzieja splotły się w nim, pozostawiając go na chwilę sparaliżowanego. Czy powinien zawołać rodziców, którzy byli po drugiej stronie pokoju, nieświadomi tego cudu? A może powinien wezwać pielęgniarkę? A przede wszystkim obawiał się, że zaskoczy Olivera – czy zbyt głośne mówienie lub zbyt pochopne działanie zakłóci ten delikatny moment przebudzenia?