Liam zacisnął szczękę. W głębi duszy instynkt podpowiadał mu, że Oliver nie był tylko zdezorientowany. Ich więź, wzmocniona przez lata, zapewniła go, że słowa Olivera miały znaczenie. Nie mógł pozbyć się dręczącego uczucia, że coś, gdzieś, było nie tak.
Więc czekał. Liam pozostał nieugięty, pełniąc wartę przy łóżku Olivera. Dni zlewały się w noce, gdy czuwał niezachwianie, wbrew nadziei, że usłyszy Olivera mówiącego jeszcze raz. Wydawało się, że Oliver zużył całą swoją energię na tę tajemniczą wiadomość, pozostawiając go wyczerpanego i milczącego. Ale po tym, co wydawało się wiecznością, głos Olivera, słaby, ale wyraźny, przeszył ciszę.