W duszącej ciszy, która ogarnęła pokój, czas zdawał się stać w miejscu. Wszyscy pozostali w miejscu, jakby zakotwiczeni ciężarem słów Olivera. Stłumiony gwar szpitala za ich zamkniętymi drzwiami wskazywał na to, że świat idzie naprzód, ale w tym pokoju wątpliwości i niedowierzanie trzymały ich w niewoli.
Lekarz odchrząknął, przerywając zaklęcie. „Słuchajcie – zaczął, ostrożnie dobierając słowa – pacjenci po wybudzeniu ze śpiączki mogą czasami zmagać się z odróżnieniem rzeczywistości od snów” Liam wymienił spojrzenie ze swoimi rodzicami, którzy kurczowo trzymali się słów lekarza, być może szukając pozorów otuchy. „Ważne jest – kontynuował lekarz – aby dać im czas i nie wyciągać pochopnych wniosków na podstawie ich początkowych wypowiedzi”