Z szaleńczą determinacją przeczesywała każde pomieszczenie – sale egzaminacyjne, poczekalnie i każdy zacieniony kąt. Jej niepokój wzrastał z każdym skrupulatnym poszukiwaniem, a każda pusta przestrzeń pogłębiała lęk w jej żołądku.
Bezlitosna cisza kliniki zdawała się jej dokuczać, potęgując strach, że nigdy nie odnajdzie swojego ukochanego szczeniaka. Każda chwila ciągnęła się w nieskończoność, a z każdym napotkanym pustym pomieszczeniem jej serce biło mocniej, napędzane rosnącym przerażeniem, że jej cenna Luna może zostać utracona na zawsze.