Dr Henderson przyglądał się uważnie Juniper, a jego wyraz twarzy był nieodgadniony. Vanessa zauważyła, jak jego oczy zatrzymują się na kocie, prawie jakby go badał. Zachowanie weterynarza było dziś dziwne, ale Vanessa zignorowała to, myśląc, że to tylko jej smutek.
Oddech Junipera zwolnił, a Vanessa poczuła, jak dociera do niej ostateczność tej chwili. Wychowywała go od kociaka, patrzyła, jak rośnie, a teraz żegnała się z nim. Głębia jej smutku była przytłaczająca, prawie jak utrata dziecka.