W końcu dr Henderson podał zastrzyk, a jego wzrok skupił się na zadaniu. Vanessa nie mogła pozbyć się wrażenia, że był niezwykle zdystansowany, bardziej niż za każdym razem, gdy przyprowadzała do niego zwierzę. Sprawiło to, że ścisnął jej się żołądek.
Gdy szamotanina Juniper ustała, Vanessa delikatnie głaskała jego futro, szepcząc kojące słowa. W pokoju zrobiło się cicho, z wyjątkiem delikatnego szumu sprzętu weterynaryjnego. Vanessa poczuła głęboki smutek, jakby wraz z Juniper straciła kawałek siebie.