„Słyszałaś to? Zapytała Brenda, starając się uspokoić głos. „Płacz dziecka? Stacey zawahała się przez chwilę, po czym szybko powiedziała: „Och! To tylko film, który oglądam do mojego domowego projektu naukowego. Edytuję go do prezentacji” Jej wyjaśnieniu towarzyszył mały, nerwowy śmiech i odwróciła wzrok.
Ramiona Brendy rozluźniły się, choć niepokój pozostał w jej klatce piersiowej. „W porządku – odpowiedziała, zmuszając się do uśmiechu. „Przestraszyłaś mnie na chwilę Odwróciła się z powrotem do deski do krojenia, wznawiając swoje zadanie. Stacey zawisła na chwilę w drzwiach, zaciskając palce, zanim jej telefon zabrzęczał.