Harry nie uważał tych żartów za zabawne, zwłaszcza, że plotki były wtedy wszechobecne w wiadomościach. Podzielił się tym, jak dziwnie było słyszeć, jak jego tata lekceważy coś, co powodowało u niego wiele stresu z powodu całej uwagi opinii publicznej.
Opisuje głębię swojego bólu, nie jako wiarę w rzeczywistość jej nieobecności, ale jako opór przed zaakceptowaniem jej w pełni. Przez lata czekał na telefon, znak, który zakończyłby koszmar i sprowadził jego matkę z powrotem, pokazując głęboki wpływ, jaki jej strata wywarła na niego od najmłodszych lat.