W ciągu kilku minut telefon Julii został zalany. Jej przyjaciele byli zaskoczeni i wściekli. Nigdy wcześniej nawet nie słyszeli o Haroldzie. Kim był ten człowiek i czego mogła chcieć od kogoś tak starego? Zganili ją za utrzymywanie tego w tajemnicy, a jej najbliższa przyjaciółka wyznała nawet swoje obrzydzenie. „Jak można zakochać się w takim człowieku?”, wykrzyknęła, „Czy ty w ogóle uważasz go za atrakcyjnego?”. Julia znała już odpowiedź i chciała wyjawić prawdę, ale strach trzymał ją za język.
Decyzja Julii o poślubieniu Harolda przypominała skok z klifu do wzburzonego morza. Tak radykalny wybór był dla niej nietypowy. Jednak wydawało się, że musi powiedzieć „tak”, tak jakby cena małżeństwa była czymś, czego potrzebowała.