Szukając zrozumienia, Samantha próbowała porozumieć się z niedźwiedziem za pomocą gestów. Wskazywała na siebie, następnie na namiot i z powrotem na niedźwiedzia, jej ruchy były cichym pytaniem o połączenie między nimi a kempingiem. Odpowiedź niedźwiedzia, lub jej brak, dodała kolejną warstwę złożoności do ich cichego dialogu.
Zachowanie niedźwiedzia zmieniło się, dając wskazówkę co do jego intencji poprzez serię niskich, gardłowych pomruków, a jego masywne łapy celowo naruszały ziemię w pobliżu namiotu. Samantha patrzyła, jak jej początkowy strach ustępuje miejsca rodzącemu się zrozumieniu, jakby niedźwiedź używał jedynego języka, jaki znał, aby przekazać swoje rozpaczliwe błaganie o pomoc.