W miarę zagłębiania się w dziennik, Samantha zauważyła rosnącą liczbę szkiców, z których każdy przedstawiał niedźwiedzie w różnych stanach odpoczynku i aktywności. Wpisy w dzienniku ewoluowały, aby skupić się na tych spotkaniach, skrupulatnie odnotowując zachowania niedźwiedzi, wzorce i cichy majestat ich istnienia w lesie.
Szczególnie wyróżniał się fragment, w którym podróżnik wyraził swój podziw dla czarnych niedźwiedzi, opisując je jako stworzenia o niezrównanym majestacie. Jego słowa przekazywały głęboką więź z tymi zwierzętami, szczegółowo opisując godziny spędzone na cichej obserwacji, urzeczone ich naturalną gracją i siłą.