Kiara podniosła głowę, a na jej twarzy pojawiło się zdezorientowanie. Jej żołądek opadł, gdy zobaczyła mężczyznę w mundurze stojącego przy ladzie. Oficer, wysoki i imponujący, odwrócił się do niej z surowym wyrazem twarzy. Jego oczy skupiły się na niej, gdy podszedł do niej. „Proszę pani – powiedział stanowczo – obawiam się, że musi pani pójść ze mną na posterunek
„Co? Głos Kiary załamał się, panika wypłynęła na powierzchnię. „Dlaczego? O czym ty mówisz? Nic nie zrobiłam! Jej słowa padły w pośpiechu, gdy patrzyła między oficerem a panem Hermannem, desperacko szukając odpowiedzi. Pan Hermann unikał jej spojrzenia, jego twarz była nieczytelna, co tylko potęgowało jej rosnący strach.