W tym momencie było tak, jakby Emma znów tam była i obudziła się z jakiegoś złego snu. To był jej moment, kiedy mogła coś z tym zrobić, musiała działać szybko. Emma oczyściła gardło i spojrzała na tłum. Następnie podniosła rękę.
Goście nagle przestali się śmiać i spojrzeli na nią ze zdziwieniem. W ciągu kilku sekund ich wyraz twarzy zmienił się z radosnego na przestraszony. Co chciała powiedzieć? Kiedy Emma w końcu zaczęła mówić, cały tłum ucichł. „Wiesz,” Emma zaczęła swoją opowieść. „Zawsze uważałam Davida za idealnego mężczyznę”, „To ten, który nie mógł zrobić nic złego i wydawał się być idealnym partnerem”. „Wygląda to prawie jak historia z filmu, prawda?”, „Biedne przybrane dziecko nie miało nikogo, kto by dorastał, pokonał trudności, zakochał się i ożenił, by żyć długo i szczęśliwie…”.