Katie szybko zrozumiała, że agresywne działania bobcata nie miały na celu wyrządzenia krzywdy. Było oczywiste, że bobcat, wraz z małym stworzeniem, które chronił, potrzebował pomocy – czy to od niej, czy od profesjonalnego weterynarza. Serce Katie waliło z poczucia odpowiedzialności za tę chwilę, a jej determinacja umacniała się wraz ze świadomością, że była teraz ich jedynym pomostem do bezpieczeństwa i opieki.
Katie skuliła się w sobie, minimalizując swoją obecność, by wydawać się mniej onieśmielającą. O dziwo, bobcat zdawał się rozumieć gest Katie. Rozluźnił się nieco, a jego warczenie zmieniło się w ostrożne skomlenie. Ponieważ niebezpieczeństwo nie wydawało się już tak bezpośrednie, Katie wzięła głęboki oddech. Czuła w powietrzu czysty zapach środka antyseptycznego, który mieszał się z jej rosnącą determinacją, by sprowadzić pomoc.