Steve, słysząc prośbę Hany, zobaczył determinację w jej oczach i zgodził się pomóc bez chwili wahania. „Zobaczmy, co da się zrobić” – powiedział, a w jego głosie słychać było determinację i ciekawość. Razem wrócili do pokoju, w którym czekał niedźwiedź i jego towarzysz.
Gdy zbliżyli się do pokoju, nawiedzający dźwięk ryku wypełnił powietrze, wyraźny sygnał niepokoju. Emocjonalny ryk podkreślał głęboką troskę niedźwiedzia o małe, tajemnicze stworzenie, które przyniósł do szpitala. Był to dźwięk, który rezonował z surową, ochronną pilnością, ujawniając głęboką więź między tymi dwoma istotami.