W cichych godzinach nocnych, gdy szpital pogrążony był w złudnym spokoju, coś szokującego zburzyło ten spokój. Dziki niedźwiedź wtargnął przez frontowe drzwi, wywołując natychmiastowe poruszenie. Niegdyś spokojne korytarze, wypełnione cichymi rozmowami i miarowym brzęczeniem sprzętu medycznego, nagle zawrzały ze strachu i dezorientacji. Zarówno personel, jak i pacjenci nie mogli uwierzyć własnym oczom, że wejście niedźwiedzia zmieniło znajome, komfortowe środowisko w scenę chaosu.
Pośród tego chaosu znalazła się Hana, młoda pielęgniarka znana ze swojego opanowania w trudnych sytuacjach. Ale nawet ona była zaskoczona widokiem żywego niedźwiedzia na szpitalnych korytarzach. Gdy jej koledzy rozpierzchli się we wszystkich kierunkach, szukając schronienia, Hana utknęła w miejscu. Serce jej waliło, a ręce drżały. Co tu się do cholery dzieje?!
Jednak pośród chaosu Hana zauważyła coś, co ją wyróżniało. Niedźwiedź miał coś w pysku – coś małego i zdecydowanie nietypowego dla niedźwiedzia. Wyglądało to jak małe zwierzątko. Ten niezwykły widok pobudził ciekawość Hany, odsuwając na bok jej strach. Poczuła silną potrzebę działania, zdając sobie sprawę, że w tej sytuacji było coś więcej niż tylko niedźwiedź, który wtargnął do szpitala. Obraz niedźwiedzia, zwykle budzącego strach, delikatnie niosącego to małe stworzenie, wzbudził w Hanie głęboką potrzebę dowiedzenia się dlaczego i udzielenia pomocy.