Jej oczy często błądziły po pokoju, szukając czegoś znajomego, a ona często trzymała się swojego pluszowego misia, jakby był liną ratunkową. Jej małe osiągnięcia spotykały się z entuzjastycznymi pochwałami, ale niewiele robiły, by stłumić strach, który tkwił w jej sercu.
„nimemkumbuka mama yangu”, szeptała w nocy, jej głos drżał ze strachu, którego Smithowie nie mogli w pełni zrozumieć. Ale Adam i Natalie nie wycofali się. Zamierzali zrobić wszystko, co w ich mocy, aby Eva poczuła się częścią ich rodziny.