Wewnątrz powietrze było gęste i wilgotne. Zaprowadzono ich słabo oświetlonym korytarzem do małego pokoju, w którym czekała Eva. Kiedy po raz pierwszy spotkali Evę, była nieśmiała i powściągliwa, trzymając się zużytego pluszowego misia. Jej ubrania były za duże, a oczy, choć duże i zaciekawione, kryły w sobie nutę strachu.
Widząc Evę, Natalie uklękła do jej poziomu, a jej oczy zalały się łzami, gdy delikatnie się przedstawiła. „Cześć Eva, jestem Natalie, a to jest Adam. Przyjechaliśmy zabrać cię do domu”