Stopniowo nawet jej dzieci zaczęły zauważać, że coś jest nie tak. Jej najstarsze dziecko, spostrzegawczy 10-letni chłopiec, był szczególnie spostrzegawczy. Często opisywała dzieci w jego wieku jako gąbki, pochłaniające informacje i wskazówki z otoczenia. Nic nie umknęło ich uwadze.
Wiedziała, że gdyby mu się zwierzyła, zrobiłby wszystko, co w jego mocy, aby zachować jej tajemnicę, przynajmniej przez jakiś czas. Nie mogła jednak znieść myśli o obciążeniu go taką odpowiedzialnością przez dłuższy czas. To nie byłoby w porządku wobec niego. Co więcej, jej największym zmartwieniem było to, czy jej młodsza córka może – i co ważniejsze, czy będzie chciała – również dochować tajemnicy.